Η δυνατή πρωινή βροχή καθάρισε τα πάντα …
Γυρισμένη ανάποδα κοιτούσα τις σταγόνες που έπεφταν με χαρά πάνω στη γη .
Ξεκίνησαν απο ένα σύννεφο …πολύ ψηλά …
στροβιλίστηκαν στον άνεμο εκατοντάδες ….. χιλιάδες φορές ….
μέχρι που γίνηκαν διάφανες σφαίρες …
κάποιες σμίξανε στη πορεία προς τα κάτω σ´ενα σφιχτό αγκάλιασμα και κατεβαίναν αγκαλιασμένες..
άλλες χόρεψαν ρυθμικά σ´ένα τέμπο γνώριμο κι αγαπημένο …
Καθώς η κάθοδος κράτησε αρκετή ώρα …
προλάβαν να κοιτάξουν γύρω τους εκείνο τον πολλά υποσχόμενο καινούριο τόπο που τις περίμενε με λαχτάρα !
Έκαναν θριαμβευτική είσοδο ……
μια – μια σηκώνοντας ένα κρυστάλλινο στέμμα γύρω της …
μετά χύθηκαν ευλαβικά μέσα στο ρυάκι που σχημάτισαν όλες
μαζί …
πίσω από ένα βραχάκι μέσα στη λακκούβα του δέντρου ξαπόστασαν ακίνητες προετοιμάζοντας το μακρύ ταξίδι …
Η διψασμένη λεμονιά , τις ρούφηξε λαίμαργα και τις οδήγησε στις ρίζες …
Στριμώχτηκαν λίγο να χωρέσουν όλες …
και μικρές κραυγούλες λίγο θυμωμένες , τους έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη δυναμική εκτινάσοντας τες μέχρι τα φύλλα ….
Η πόρτα ακούστηκε να ανοίγει βιαστικά …
«Πωπω βροχηηή Μαριανούπ !!!
Μούσκεμα έγινε το μαγικό χαλάκι μου ….
Εσύ ακόμα στο κεφάλι στέκεσαι ; Πόση ώρα θά´σαι ακίνητη εκεί;
Χαχαχα …
βλέπεις κάτι που σ´αρέσει θαρρώ !!!»
Το ματάκι της Σοφιαρόκα σπινθήρισε ….
μια λάμψη φάνηκε στο βάθος τ´ουρανού ….
Δε θυμάμαι τι απ´τα δυό άστραψε περισσότερο…
«Όσο πιο ακίνητη είσαι τόσο περισσότερα βλέπεις Μαριανούπ …»
είπε η Σοφιαροκα…
Ο Ήλιος ξεπρόβαλε πάνω απτα δέντρα …
Περιμένουμε και το ουράνιο τόξο ν´ανθίσει κατά τις 17.02…
Σοφίαρόκαναβτζίβαν
«Ουδέτερος ακίνητος
και συνάμα αεικίνητος δημιουργικός νους »
