…η βροχή έπεφτε από τα γκρίζα σύννεφα για αρκετή ώρα,με εκείνη τη χαρακτηριστική άνεση της βαρύτητας που δε νοιάζεται ποιός είναι από κάτω …
Καμπόσο μετά σταμάτησε …
Η Σοφιαρόκα άνοιξε το παράθυρο κοιτάζοντας την
αυλή που είχε γεμίσει νερά …
η κίτρινη σκόνη από τη γύρη επέπλεε μαζί με κάτι φύλλα από τις λεμονιές και τις ροζ σαγιονάρες …
«Θα καθαρίσεις ;; » με ρώτησε σχεδόν απαλά σχεδόν ειρωνικά …
«Άσε με Σοφιαρόκα έχει ακόμα χώρο και για νερό και για φύλλα και για τη σκόνη!» απάντησα σχεδόν γκρινιάζοντας σιγοτσιρίζοντας με άρνηση ….
«Α κατάλαβα ! Θα περιμένουμε μέχρι να μη χωράει άλλο νερό ο κόσμος και άλλα ξερά φύλλα …
Και μέχρι οι σαγιονάρες να κάτσουν στο κεφάλι μας !
Ναι βέβαια … είναι μια στάση ζωής κι αυτό !»
Τη κοίταζα με μια υπομονή που εξαντλείται ….
Απτόητη συνέχισε …
«Μέχρι τότε η γύρη θάχει βάψει και τις καρέκλες κίτρινες ….
Δε θα χρειαστεί να κάνουμε τίποτα …»
Τα πόδια μου κινήθηκαν προς τη σκούπα με περίσσια ορμή -θορυβήθηκε λίγο η συνείδηση μου από τη τελευταία εικόνα αλήθεια είναι – όσο και το μυαλό μου να χλιμίντριζε …
Η σκούπα μου με υποδέχτηκε με ένα γρήγορο ελιγμό σαρώνοντας νερά και φύλλα σ´ένα τεράστιο στρόβιλο …
Παραλίγο να πέσω ,
αλλά κρατήθηκα και πέταξα ακόμη πιο ψηλά !!
στη τελευταία βουτιά εξαφανίστηκαν μέχρι και οι κίτρινες κηλίδες γύρης που είχαν αρχίσει να τυλίγουν απειλητικά τις λευκές πολυθρόνες …
«Μαριανούπ σε παραδέχομαι !
Λαμπίκος !!!»
Σήμερον Κουνταλινιγκάδερινγκ :
«Άνοιξε …Καθάρισε …. Ήρθε η ώρα !
ότι δεν εξυπηρετεί …
Την Υγεία !
Τη χαρά !
Την ευτυχια !
Σώμα και μυαλό να μοσχοβολήσει….
ΑΝΟΙΞΗ !!!!»
Απλά πράγματα ….
Με τη Sophia Navjiwan Roka
Στις 17.08 …… sharp !
